Asanatlar "şiirden sinemaya" 
İSMAİL AYDOS
Elif Gibi Oldu Elif
Gün ışığı görmedi Elif
Öyle büyüdü, görmeden büyüdü
Emekledi, güldü, yürüdü
Sonra elif’i öğrendi Elif
İşte, bu benim dedi
Ona baktı uzadı, ona baktı uzadı
Elif gibi oldu Elif
Elif gibi nazlı bir inceliği oldu
Elif gibi dik bir başı…
Sonra be’yi öğrendi
Te’yi, se’yi, cim’ i öğrendi
Dantelalarına be, te, se, cim işledi
Dantelaları gibi kar beyazdı Elif
Suyu öğrendi, künhüne vardı
Artık su gibi akardı
Su gibi berraktı gözleri, parlaktı
Ateşi öğrendiğinde kalbi gibi
Ne yakıcı olduğunu anladı
Sonunda olan oldu
Kadife perdelerini açtı
Ve güneşi gördü Elif
Onda kalbini gördü Elif
Dayanamadı, kapandı ve kamaştı gözleri
Yumuldu, vav oldu, ye oldu
Sonunda hê de oldu Elif
Kollarını açabilseydi lamelif olacaktı
Lamelif olacaktı ve la diyecekti
Ama güneş eritti…
3 Mart 1990 İstanbul
