Asanatlar "şiirden sinemaya" 
İSMAİL OKUTAN
Acıların Yer Çekimi
Ne zaman yüzüne baksam
Derinleşir bir anda içimde kuyu
Bir araya toplanıp gölleşir duygular
Acılarım hiç bitmeyecek, bunu biliyorum
Biliyorum bu hiç kapanmaz öyle bir yara
Bulutlar inmiş içine sanki aklı bulanık
Tepinip duruyor cesetlerin üzerinde
Kalbin her tarafı yanık
Ne zaman çürüğe çıktı
Çocuk ölümlerine seyirci kalan bu vicdan
Ne zaman sorumsuz bir divane sayıldı
Çıldırmış bu kara zalim
Ne zaman aklını kaçırdı insan
Ne zaman gözlerinin içine baksam
İçime düşer gök taşları
Acılarıma paralel uzanıyor aklım
Hayatı tadında bırakıp uzanıyor ölüme ruhum
Acıların yer çekimi çekiyor beni kendine
Ve direnişin çekim kuvveti çekiyor ruhumu kendine
Kalbim vicdanla yan yana uzanınca
Kaç yüzyıl uzunluğundadır bu ayrılık bilemedim
Bilemedim
Ne zaman tedavülden kalktı sevgi ve merhamet
Ya aşk seferberliği ne zaman sona erdi?
Bilemedim
Kurmaca bu zaman ne zaman işledi içimize
Aşkın kaldırma kuvveti şehveti kaldırdı üstümüzden
Ağırbaşlı bir gurur girdi içimize
Göz ucuyla baktım kâinatın öbür ucuna
İçime bir fikir doğdu
Yıldız savaşlarını başlatıp gözümde
Dağıtabilirim zulmün yuvasını
Unuttuğun o günler hiç affetmedi seni
Sen yaralı bir ceylansın
Ne zaman ineceksin dağdan gönlüme
Ne zaman gelecek hayalin gözümün önüne
