Sükûttan Bir Külçe Yığıldı Üstüme

İSMAİL OKUTAN
Sükûttan Bir Külçe Yığıldı Üstüme
 
Nereye gitsem kime varsam
Hep içkin bir yalnızlığın içine düştüm
Kendi içimde garip bir şekilde üşüdüm
Zihnimde canlandı işte evvel ahirim
Berrak bir denizdir bahar gözlü yârim
 
Dünyaya misafir, kendime yabancıyım
Söyle nasıl alışırım kendime ey hancı
Sahipsiz kalmış göçmen çocuklar yerleşir içime
Elektrik direklerine yuva kuran göçmen leylekler gibiyim
 
Söyleyin buraya savuran hangi rüzgârdır
Buradan alıp götüren hangi hülyadır
Kitabın uzağına çekilip nasıl anlam kazanır hayat
Acının uzağına çekilip nasıl insan kalır insan
 
Issız ve sessiz bir adamım ben
Sükûttan bir külçe yığıldı üstüme
Huzura ermiş bir vakti aldım kalbime
Kalbime aldım sükûta ermiş bir vakti
Harabatı atarım içimden
Aşkın yolu sevgi ile değil ıstırapla ıslanır
Yağmur ve çamur ile karılır toprağı
Fazla vakit yoktur, şahdamardan varılır
 
 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir