Asanatlar "şiirden sinemaya" 
SÜNDÜS ARSLAN AKÇA
Mizan/Sen
Tut ki aynı sahnenin yalancısıydık
Tuttular kollarımızdan
Bir mahşerin ortasında yakıldık sonra
Bilemedik gerçeğimizin adını
Gözlerimizde bir kinin hikâyesini sakladık
Sakladık da oynadık yeniden yeniden
Dayamıştı şakağımıza namlusunu düzen
Vurulmuştuk en sağlam yerimizden
Ellerimizden, yüreğimiz çalınmıştı
Ruhsuzduk
Kurguluyduk en baştan
Ah usta ne güzel mizansen böyle
Oynadıkça kudurduk
Tut ki aynı sahnenin yalancısıydık
Dillerimiz el ezber
Tasasız kurgular sokağında
Devşirme kahkahalar bırakmıştık
Çok yakışmıştı bize çok
Ölümün soğuk elleri
Şimdi çığlıklarını içine çek usta
Oyun aynı oyun, düzen aynı düzen
Biz ki sahnenin son kalanı
Öldük yalandan…
Tut ki aynı sahnenin yalancısıydık
Yalanın doğurgan çocuklarının
Oyuncak çağından kalma
Yok mu oyun bozan şimdi
Yok mu başkaldıran
Gökyüzü yine mavi
Yine yeşil dağlarım
Umut sıkıştırdım çocuk gözlerine
Var olmak adına
Yok mu mizansen
Baştan
Baştan alalım
Ya da
Mızıkçılık yapalım
Ya ben, ya sen
