Asanatlar "şiirden sinemaya"
ZEYNEP SEYYAH AK
Son İrkilme…
Böyle başlıyordu söze
Hayatın zoruna nereden başladım ben
Kısık sesli devinik ve gelişi güzel
Bazılarına sorarsan
Maskeleri bile tescilli…
Önce çocuk yanlarını tamamladı kırık bir tebessüm
Sonraya kalmayan ve bir daha rastlanmayan herkes
Bir çağın tekrarı
Beni dahil ettiğinden değil şikayetim tabiî…
Hangi zaman kalkıp gelir yeniden o belirsizlik
Yüzüne nar çiçeklerini bürüyüp
Bilmiyorum "bilmenin yorgunluğu olduğumdan beri"
Belki çoktan bir pencerenin denize açılan tarafı
Dehlizlerini çoğalttı
Sesine ortak dalgaların ve dinginliğin sıratından geçerken
Hayat diyordu; ne kadar âşık bana, ne kadar sevdalı yeşile…
Soğuk en çok mavinin hakkı
Her mevsim değişken…
O tümüyle tonlarını kaybeden insan için
Gereksiz bir ayrıntı belki
Kendini son bağışladığı yerde unutmuştu soyutlanmış…
“Oysa çıldırmış tüm saatlerin diliyle konuşuyordum ben“
Beni yorma zaman
Beni ölümseme
Neden unutmaz insan çaresizliğini bilmiyorum
Bilmenin yorgunluğu olduğumdan beri… !
