Asanatlar "şiirden sinemaya" 
NECATİ SARICA
Karanlık Zifir Kül Küme Küme
Ölümden geldiği kadarıyla yeni başlamıştı
Bir sinemanın ara boşluğunda
Ve uzayan bir koridoru vardı
Sanki yüzyılları vardı köpeğe sarılmış evsiz bir çocuğun
Yolun başka bir yolla kesişeceği bir yola doğru
Ayak izlerime baktığım afişler bile yeni basılmıştı
Düşüp kalkmalardan usanıp kalmış gibi bir köpeğe sarıldığı
Evsiz bir çocuk gördüm
Ve korkunçtur düşünmek dediğim
Karanlık zifir
Kül küme küme
Tüm şehir sanki bir sinemanın ara boşluğunda
Yorgun trenlerle sürüklenip getirilmiş
Yuvaya dönmek isteyen bir fahişe
Afişlerden başlayan takvimlerin geldiğini söylemek isteyen bakışlarla
Olur olmaz görmekten usandığım gözlerimde
Uzayan bir koridoru süzüyordum
Yüzyıllardır yürümemiş gibi ağlıyordum
Çok kısa bir süre için sütten kesilmiş
Nasıl olur da hiçbir soru sormadan geçip gittim diye
Hiçbir şey söylemeden koridorun bir ucunda beni gözleyen
Beni sevmesine izin versem diyordum
Yüzümde tebessüm
Henüz şehir başlamadan ellerinden tutsam diyorum
Bir ev olsam ya da bir yuva
Tavanı bile olan duvarlar olsam
Sen olmadan
Ömrüm olmadan
Konu bir sinemanın ara boşluğunda başlıyordu
Çocuk fahişeye fahişe çocuğa bakıyordu
Sadece köpeği indirmiştim koynuma afişlerden
Bir ışık tutmak istersen demiştim
Bana kör olduğumu söyle
İncitmek istersen beni demiştim
Beni iyi bir güne ekle
Nereye gitmek istediğimi
Ve ne yapmak istediğimi bana söyle
Emma giderken
Çocuk asfaltın ortasında çırılçıplak ayaklarıyla
Gören gözlerin şaşkınlığı bir fahişede bir de çocukta vardı
İyi bir gündü ve inciten sözler vardı dediğim
Ah bizden ne de güzel şarkılar çıkardı
Bir kemanlık daha sesim olsaydı
Bir ışık tutmak için bütün afişlerde
Bir sinemanın ara boşluğunda
Emma gitti ve çocuk çırılçıplak ayaklarıyla
Asfaltın ortasında git dedi
Emma öylesine
Sadece gitti
Çocuk ve çıplak ayakları fahişenin tam da bize baktığı yolda
Daha çok kendimle oynuyor gibiydim bir sinemanın ara boşluğunda
Sadece gitti Emma öylesine
Ve film bitti
Karanlık zifir kül küme küme
Bir sinemanın ara boşluğunda
