Asanatlar "şiirden sinemaya" 
HAYRETTİN TAYLAN
Zülâldi Vefam
ferâsetim aştan, aşktan, baştan d’okur seni
verâsetim, s’özden, gözden, hak’tan toplar seni
varlığım, sonsuzluğun sarmaşığında sarar seni
ruhum, içsel muammanın ummanında, zülâl eder seni
vefam,ben’dir,benttir sırlara,senlere, sinlere şehrinaz
2…
susuyorum, ağlaşan dalgaların yüreğinde pak vefayla
kalıyorum, berrakların vicdana dokunduğu hâlin sıcağında
gidiyorum, gerçeğin ulaştırdığı sadıklığın hikmetine
gidiyorum, hakikatin atlasında, rengine kavuşan an’a
gidiyorum, yolun başka bir yolun solunda eğittiği kalbime
sesleniyorum, vefa uzaklığındaki “ben “yakınlığına şehrinaz
3…
varlığımın nesibinde,nasibinde ,eriyor tüm bilincim
sorgusuz yaşamların benle buluşmasında, çözülüyor vefa bulmacam
soldan sağa, aşktan aşağı, tüm yanıtların bedeline teslim oluyor amacım
sonra, masumluğumun çetelesinde tutulan dünyanın en güzel bebeği
vefa annesinin sütüyle büyüyor, iyilere, güzelliklere
vefalı bir önderin duruş aynasında taranıyor, can özüne doğru şehrinaz
4…
yaşamın düş ve düşünüş vaktine sırdır, umuttur, serdir vefa yolum
benim gibi ben’imde beslenen hislerin ismailîdir uğurum
dosdoğru sürüklendiğim gerçeğin içinde ibrahimîdir, küllenen kulluğum
apaçık ummanların umuluşunda hayret/tinidir ak (ve aşk) denizim
berzahların suskunluğunda utkunur, vuslatımın yunus’u
bir’in ,elif’in, habil’in vefasını bilerek, yüzüyoruz kendimize şehrinaz
5…
ötelerin mizanında tartılır ve artırılır vefam
on sekiz bin âlemin imkânları uğurumda farzken
nefsimin kirli oyunlarında yenildim, perilerin h’azlarına
vefasızlığın hududunda yenildim, nefsin azazil sofrasına
gerçeğin tanımsızlığında gidişler kabre ayna olurken
bekleyişin sonsuzluğunda gelişin aşka ayna olurken
arkama baka baka, kendimden sana geldim, vefamı ödemek için şehrinaz
