Asanatlar "şiirden sinemaya"
FİLİZ SOYDAŞ
Güven Kaybından Yitirilen Yürekler
Birçok kişiden duyduğumuz ortak bir şikâyet: Güvenim yok! Ya tekrar yanılırsam!
İnsanların birbirlerine olan güven problemleri yüzünden hayatları tatsız bir seyir alıyor. Güven sorunu yüzünden elden kaçan değerler, güzel geçecek günler…
Pek çok kişinin güvensizlik hissine kapılmasında yaşadığı olumsuz deneyimler var. Birini seversiniz hayal kırıklığı yaşarsınız; birine borç verirsiniz, geri ödemez; birine emanet bırakırsınız, emanetinize ihanet eder…
Peki, bir kere güven sarsılınca neden kalp güven hissine karşı güçlü bir savunma geliştirip, yeniden güvenmemek için kendisi ile savaşır? Kırılan kimi insan niçin kalbini soğuk bir hücre yapar ve içindeki yaralı güven hissine ağır cezalar ve belki de müebbet verir?
Peki, sen birilerinin kalbindeki güvenin katline sebep oldum mu acaba? Sen, birinin itimadını boşa çıkarmış olabilir misin?
Kaybolan güvenin ardından yolluyor kimisi de yüreğini. Bir de üzerine yüreğinden oluyor. Seviyor, güven kaybına uğrayınca bir daha güvenmemeye ant içiyor. Borç veriyor, geri alamayınca bir daha kimseye borç vermeyeceğine yemin ediyor. Biri ile sırrını paylaşıyor, sırrına ihanet edilirse tekrar kimse ile dertleşmemesini kendine sıkı sıkı tembihliyor.
Bu şekilde antlar içip, yeminler edip, kendi kendine tembihlerde bulunduğu zamanlarda karşısına gerçekten güvenebileceği biri çıkarsa ne olacak? Yaşadığı olumsuz deneyimin acısını ondan mı çıkartacak? Başta güvenmemesi gerektiği halde güvenip ihanete uğradığı için sadece kendisine değil karşısına çıkacak olan sadık insana da mı hınçlanacak?
Her bireyin nevi şahsına mahsustur. Gönlünü yaralayana bir daha güvenmeyebilirsin ama o falancanın sebep olduğu güven kaybının acısını bu falancadan çıkarmak doğru değil.
Ferasetini geliştirip iyi ve kötüyü ayırt etmenin yoluna gitmek daha doğru zannımca. Güven kaybından yüreği kaybetmemeli. Tamam, kendince bir zırh geliştir gönlün için ama kalbine her yaklaşanı düşman bilme.
