Asanatlar "şiirden sinemaya" 
Edebiyat Dünyasının Başı Sağolsun
Şair ve Yazar
Hüseyin Atabaş
Vefat Etti
Şair ve yazar Hüseyin Atabaş dün 77 yaşında hayatını kaybetti.
Şairin cenazesi bugün 28 Şubat 2019 öğle namazından sonra Karşıyaka Mezarlığı'nda toprağa verilecek.
Hüseyin Atabaş; 10 Temmuz 1942 tarihinde Trabzon'un Vakfıkebir ilçesinde doğdu. Liseyi Ankara'da bitirdikten sonra, Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi'nde okudu. Ordu Yardımlaşma Kurumu, Orta Doğu Teknik Üniversitesi ve Ankara Büyükşehir Belediyesi'nde memurluk ve yöneticilik yaptı. 1994 yılında emekli oldu. TÖMER Dil Öğretim Merkezi'nde editör olarak çalıştı. 1961 yılından beri başta Türk Dili, Oluşum, Varlık, Kıyı, Bahçe, Biçem, Bir Yeni Biçem, Broy, Dize, Düşlem, Edebiyat ve Eleştiri, Kum, Sanat Dünyası, Şiir Odası,Şiir Ülkesi olmak üzere elliyi aşkın dergide şiirleri; Barış, Cumhuriyet, Siyah Beyaz ve Yeni Ortam gazetelerinde sanatsal ve toplumsal konulardaki yazıları yayımlandı.
"Hüseyin Atabaş'ın şiirinin en belirgin nitesi, plastik yansıtmalardır. Duygunun sözel anlatısına çok az yer verir. Plastik ögelerle yansıtma, duygunun somutlaşmasına yardımcı oluyor. Kuşkusuz, söylemi de yumuşatıyor. Atabaş, evrensel barış ve kardeşlik için umudunu yitirmiyor. Bu bakımdan, onun şiirine özlü, biçemli bir umut şiiri gözüyle de bakabiliriz." (Vecihi Timuroğlu) Eserleri
Gelecek (1975)
Yanarca (1979)
Bitmeyen (1983)
Yüzün Bende (1988)
İlkyaz Töreni (1993)
Saydam ve Gizli (1997)
Düşe Yazdım (2002)
Ödülleri
1974 Demokratik Sol Dergisi Kültür-Sanat Yarışması Şiir Dalı Birincilik
1994 Cevdet Kudret Şiir Ödülü
Bir Hüseyin Atabaş şiiri
HÜSEYİN ATABAŞ
Uçuran Düşler
Söyleyecek sözüm kalmadı hiçbir kuşa,
sevdim olmaz dedi, yüreğimde anısı var.
Boşlukları doldurmaktan yoruldu rüzgâr,
kim bilir ne der bir başka kuşa varsam?
Yokluğa düştüm varlık yolunu ararken,
göğün altında ve başımın üstünde kuşlar
uçtukça bırakmam gene de yaşamın elini
düne yatırım çünkü ne verirsek bugüne.
Her aşk aykırıdır nasılsa sevda büyülü,
güneş bitmez tükenmez kederler içinde;
kuşlarla zaman da gider olan insana olur,
evren çökerdi yerle gök kalsa baş başa.
Dağın birine ünlesem öteki ses veriyor,
annem beni azarlasa ikizim feryat figan.
Kuşun biri değilse öteki korur beni belki
ayıramazsam ön ile arkayı birbirinden!
Mevlâna’nın hamisi, Keyhüsrev’in eşi,
Hoca Nasreddin’in aşkına sorsaydım ve
deseydim ki ‘Hayat kısa / Kuşlar uçuyor’*
uçururdu bir yerlere belki düşler beni.
