Asanatlar "şiirden sinemaya" 
NURKAN GÖKDEMİR
Solgun Cennet Çiçekleri
Duyuyor musun
kuytularda boğulan
yok sesimi?
Korkuya tutunan
nefretle soldurulan
minik bedenimi
karanlıklara yenik
minik kalbimi?
Duy!
hisset…
Daha çok bahar solmasın
daha çok çiçek koparılmasın
diye öz dalından…
Analar babalar ağlamasın
yiten yavrularının ardından
kara ellerin korkunç izleri
silinsin artık hayatımızdan
kara ellerin korkunç hayalleri
çıksın masum rüyalarımızdan…
Duy beni!
Kırılıyor
nefretle bir bir
güzel oyuncaklarım…
Kırılıyor
neşeli salıncaklarım
özgür uçurtmalarım…
Susturuluyor
şirin hayvancıklarım…
Soluyor
ellerinde canavarların
rengarenk rüyalarım
umutlarım…
Yıkılıyor
bir bir üzerime
güvenli sandığım
yuvam yakınlarım…
Yıkılıyor
taşlar duvarlar üzerime
ve korkunç gözler bedenler
ve taş kalpli sevgisiz bir dünya…
Duy beni!
hisset…
lütfen yardım et!
Kediler köpekler
kuşlar çiçekler
yerler gökler
umutla
sevgiyle
yaşasın
diye…
Ve yaşasın diye
hayatın ışıyan renkleri…
Duy beni!
Daha çok bahar solmasın
daha çok çiçek koparılmasın
öz dalından…
