Asanatlar "şiirden sinemaya" 
Büyük Halk Ozanı Âşık Veysel Vefatının
44. Yılında Anıldı
Sevenleri, âşıklık geleneğinin en büyük temsilcilerinden halk ozanı Âşık Veysel'i, vefatının 44. yılında da unutmadı. Sosyal medyada #AşıkVeysel etiketiyle paylaşımlar yapan kullanıcılar, halk ozanına olan özlemlerini ifade ederek, çeşitli etkinliklerle anılan Aşık Veysel'i en çok konuşulan konular arasına taşıdı.
Asıl adı "Veysel Şatıroğlu" olan Aşık Veysel, 25 Ekim 1894'te Sivas'ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde dünyaya geldi. Çocukluğunu ve ilk gençlik yıllarını yaşadığı elli hanelik Sivrialan'da geçiren ozanın iki kız kardeşi, yörede yaygınlaşan çiçek hastalığına yakalanarak yaşamlarını yitirdi. Ardından yedi yaşında aynı hastalıktan iki gözünü de kaybeden Veysel, saz çalıp şiir söylemeye, on yaşındayken babasının teşvikiyle başladı.
İlk evliliğini 1919'da yapan, annesini ve babasını 1920'de kaybeden Âşık Veysel, 1928'de ikinci kez evlendi ve bu evlilikten Zöhre, Ahmet, Hüseyin, Menekşe, Bahri, Zekine ve Hayriye adlarında yedi çocuğu dünyaya geldi. Âşık Veysel'in çocuklarından Hüseyin, birkaç aylıkken hayatını kaybetti.
Tanınmasında, 1930'lu yıllarda Sivas'ta öğretmenlik ve Milli Eğitim Müdürlüğü görevlerinde bulunan şair ve oyun yazarı Ahmet Kutsi Tecer'in büyük katkısı oldu. Ozanın adı, ilk defa 5 Ocak 1931'de Ahmet Kutsi Tecer tarafından düzenlenen "Sivas Âşıklar Bayramı"nda duyuldu.
Cumhuriyetin 10. yıl dönümünde Ankara'ya getirilen Âşık Veysel, daha sonra halkevlerinde, kahvehanelerde ve radyoda şiirlerini saz eşliğinde okudu. Eski gezginci âşıklar gibi elinde sazıyla hemen hemen bütün yurdu defalarca dolaşan Âşık Veysel, ilk şiir kitabı "Deyişler"i, 1944'te yayımladı. Âşık Veysel, Arifiye, Hasanoğlan, Çifteler köy enstitülerinde halk türküsü öğretmeni olarak 5 yıl görev yaptı. Yurt çapında tanınması 1950'lerde gerçekleşen Aşık Veysel, aynı yıl senaryosunu Prof. Dr. Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun yazdığı, Metin Erksan'ın yönetmenliğini üstlendiği "Karanlık Dünya" adlı bir filmde, yaşadığı Sivrialan köyü çevresiyle birlikte konu edildi.
İstanbul'da plaklar dolduran ve radyoda konserler veren ozan, 1965'te TBMM'nin aldığı özel bir kararla, Türk diline ve milli birliğe yaptığı hizmetten dolayı maaşa bağlandı. Şiirleri konu bakımından zengin çeşitlilik gösteren Âşık Veysel, Yunus Emre'nin etkisindeki şiirlerinde halk kültürünün mayasına karışan yönleriyle tasavvuftan izler sundu.
Türk edebiyatının ve saz şiiri geleneğinin büyük şairlerinden biri olarak, kendisinden sonra gelen çok sayıda şairi etkileyen, halkla aydınlar arasında şiirleriyle bir köprü kuran Âşık Veysel, şiirlerini halkın anlayacağı, duru ve arı bir dille yazdı.
Şiirlerinde "Veysel", "Sefil Veysel" ve "Veysel Şatır" gibi mahlaslar kullanan Âşık Veysel, bir şiiri hariç, bütün şiirlerini dörtlüklerle aktardı.
Halk ozanı Veysel'in, "Derdimi Dökersem Derin Dereye", "Dostlar Beni Hatırlasın", "Güzelliğin On Par Etmez", "Kahpe Felek", "Kara Toprak" ve "Uzun İnce Bir Yoldayım" gibi birçok eseri hafızalara kazındı.
Veysel'in şiirleri, "Deyişler" kitabının yanı sıra "Sazımdan Sesler" (1950) ve "Dostlar Beni Hatırlasın" (1970) isimli kitaplarında toplandı.
Son konserini 1971'de Nevşehir'in Hacıbektaş ilçesinde veren halk ozanı, 21 Mart 1973 günü bir Nevruz sabahına doğru saat 03.30'da, doğum yeri olan Sivrialan'da vefat etti ve aynı yerde toprağa verildi.
Eserleri, ölümünden sonra "Bütün Şiirleri" (1984) adıyla tekrar yayımlanan Âşık Veysel'in evi, içindeki bütün eşya ile korunarak, müze haline getirildi.
Âşık Veysel'in eserleri pek çok sanatçı tarafından tekrar yorumlanırken, birçok yabancı sanatçının da dikkatini çekti. Son olarak, ABD'li elektro gitar virtüözü Joe Satriani, 2008'de çıkardığı albümde "Aşık Veysel" isimli, kendi bestelediği enstrümantal bir esere yer verdi.
