Asanatlar "şiirden sinemaya" 
İSMAİL OKUTAN
Akıp Gider İçinden Derin Irmaklar
Ansızın ortadan kaybolur hayat
Faili meçhul bir cinayetle vururlar
Vururlar gecekonduları her gün gece yarısı
Gecekondularda vurur acılar yürek yarasını
Pervane gülü dolar odaların içine.
Mülteci duygular yerleşir duvarların arasına.
Kireçsiz ve de altı delinmiş toprak odalarına
Misafir olur her gün garip ve de yabancı duygular.
Bu hayata ait değil bu yüzler rüzgârla uçar gider.
Penceresiz evler anlatır gecekondu yalnızlığını?
Anlatır gözlerdeki hasreti, çocukların mutlulukla dansını
Hayatın gülücüklerle raksını?
Kadim zamanlarda da böyle miydi hayat?
Gecekondulara doluşur gülüşler,
Binalara taşındı şimdi gecekondu hayatları.
Acılarda kaybolur gider yerleşik duygular
Akıp gider içinden derin, acı bir ırmak
Dallar kurumuş, kalpler çatlamış, her taraf kuraklık
Ben gecekonduyu böyle gördüm
Kaderin yazdığı koyu bir yalnızlık
Kederin çizdiği kara bir yazgı
Ağustosun ortasında eser bir ayaz, bu yaz
Avazın çıktığı kadar bağır, durmadan bağır
Kimse duymaz çığlığını
Deniz gibi köpürür acılar içinde
Gecekondular gördüm, acılara sarılmış kadınlar
Çocuklar gördüm oralarda oyunları devlettir.
Yoğun hüzün içinde ölen hayatlar gördüm.
Sevgiyi gecekondunun duvarlarına ördüm
Rüzgâr konar gecekonduya her vakit
Savrulup gider ihtiyar hayatlar.
Acıya ve hüzne âşıktır gecekondu
