Gönül Yâr’e Küskün

Sen koca deryasın ben küçük kumsam
Alıp sürüklersin bir liman umsam
Ne zaman uzanıp gözümü yumsam
Hayalin yeşerir nemli şiltemde
Gönül yâre küskün gönlünce demde

Köşe başlarında yalnız adamlar
Yıkık viraneden yüreğim damlar
Başına çökesi akan o damlar
Âdem ki Havva’da, Havva Âdem’de
Gönül yâre küskün gönlünce demde

Uzak iklimlerin hasreti kaldı
Gönül kapısını nicesi çaldı
Hayalim sessizce uykuya daldı
Dilim acı söyler yine sitemde
Gönül yâre küskün gönlünce demde

Başı boş sokaklar bağrını açmış
Rüzgâr yaprağımı her yana saçmış
Hüzün göze sürme gurbetse taçmış
Ben bende değilim esen meltemde
Gönül yâre küskün kendince demde

Zaman eliği de kahır bükerken
Yıldızlar geceye katran dökerken
Tan yeri ağarıp şafak sökerken
Bir güvercin kanat çırpar didemde
Gönül yâre küskün gönlünce demde

Bin kere bulurum bin kere yitsen
Gölgen kıblegâhım nereye gitsen
Dünyanın ucundan tebessüm etsen
Çiçekler açmaz mı fakir hanemde?
Gönül yâre küsmüş gönlünce demde

Azade dolanıp boşa yoruldum
Ay buluta durdu öyle duruldum
Gülüşün ardında anca kırıldım
Susmak iffetimden olsun her dem de
Gönül yâre küsmüş gönlünce demde

Aşığın yarası saklı "h/iç"inde
Neler yatmakta gör, ruhuna in de
Âleme koşarım âlem içinde
Ruhum bedenimden başka âlemde
Gönül yâre küsmüş gönlünce demde

Yazarım, çizerim bomboş defterim
Kendimle hesapta akıyor terim
Her gün bir önceki günden beterim
Ben zerrede hiçim hüner kalemde
Gönül yâre küsmüş gönlünce demde

Fırat'ın kızının sözleri yakar
Ruhun derininde yol bulur akar
Uzaktan el gibi kendine bakar
Yine uzletinde, yine elemde
Gönül yâre küsmüş gönlünce demde