İSMAİL OKUTAN
Gözlerime Sürgündür Denizler
Bir denizden fazlasıdır beklediğim denizden
İçinde yüzerken acıların
Ve buhranların kıyısında gezerken
Deniz kadar tuzludur sancılarım
Deniz dediğim Akdeniz, Kızıldeniz gibi bir deniz değil
Kara denizidir içimin ki harlı ve hırçın
İçime sığınıyor yeni bir okyanus
Karabataklar ve çocuklar ölürken
Rüyada korku tohumları ekiyor karabasanlar
Oynuyorlar içimde bütün ölü çocuklar
Cinnet geçiriyorken dünya
Cenneti düşlüyor caniler ve katiller
Her cinayet yaklaştırır insanı vicdana
Her çiçek dünya kadar bir bahçedir
Ölürüm uğruna şu kargaşa dolu geleceğinin
Bilinen bir ihtimalle sen sürgünsün bükre çiçeğine
Heyhat bu nasıl berbat bir ihanet
Büyük bir yürek gerek sürgüne direnmek için
Gözlerime sürgündür denizler
Ve okyanuslara vurgundur yüreğim