İçimdeki Zalimler Ya da 6. Sahne

NECATİ SARICA
İçimdeki Zalimler Ya da 6. Sahne
 
Uykuların en koyusundan uyanıyorum. Öldüm mü ne?  Cennet mi, Cehennem mi, Araf mı? Kaldırım taşlarıyla ezmişler başımı. Tebeşirden çizgiler gibiyim. Bir bedevi şair olmuş. Bileğimdeki saati çalıyor hırsızlar. Bütün zamanlar artık çakma.
 
6. SAHNE:
 
Evet. Tamam. Tam da babamın dediği gibi oldu her şey…
Gören gözler keskinleşirmiş
Oldu. Gördüm ve keskinleştim
İçimde kıyıcı bir canavar besliyorum babalardan şatosuna bir canavar
Sonra yine bir çocuk
Halkın kalbine indiğim otobüs durakları
Akşama doğru tenha otobüsler
Sabaha karşı yetim bir çocuk
Gözlerimde Zülfikar dolu bakışlarla kendime bakıyorum
Ya Hak dedikçe
İçimdeki zalimler kaynaşıyor
Ve hiç durmadan akan kan benim kanım
Kılıcımdan damlayan
Tek suçum aşırı doz yaşamak
Bin yıllık uykulardan uyanmak tek suçum
Bu yüzden bekliyorum
Ve o kadar çok bekliyorum ki kahredici
 
 
 
_______________________________
necatisarca@gmail.com
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir