Asanatlar "şiirden sinemaya"
TÜLAY AYDIN
Keşke Bana "Seni Seviyorum” Demeseydin
Bir şehir kurmuştum seninle
Yurdum, vatanım, son durağımdın sen benim
İçini her gün zambaklarla, güllerle, menekşelerle süslerdim
Kimsenin koklamasına, kimsenin gelip de koparmasına izin vermezdim
Toprağında bereketlenir, sevda çiçeklerini büyütürdüm
Bağbanı sen olan gülşenindim ben senin
Nehirle deryanın buluşup da kavuşması gibiydik
İkimiz de birleştik mi, okyanus oluyorduk ucu bucağı olmayan
Coşuyor, dalgalanıyor, derinliğinde kayboluyorduk her seferinde
Ve yine birbirimizi buluyorduk
Ne vakit bir araya gelsek, bakışlarımızla şiirler yazıp, şarkılar besteliyorduk
Çoğu zaman dilimizi yormazdık, sözlere ihtiyaç duymazdık ki
Gönülce de anlaşırdık
Çok şey demezdin belki
Bir "seni seviyorum" der, tüm sevdalı sözlere bedel olurdu
İşte, bütün dünyam bu kadardı
"Seni seviyorum" kadar
Sonra bir gün "sakın gelme" dedin
İçimin aynaları kırıldı
Canıma bir şule bırakıp gittin
Yıkıp geçti, yakıp geçti, ezip geçti
Sevdanla savunduğum duvarlarım çöküşteydi
Gönlümde genişletip büyüttüğüm
Şehri yârim, vatanım, toprağım, son durağım, demiştim
Sancılarını çekip de doğurduğum her ne varsa
Acılarım, kederlerim, sevinçlerim, hüzünlerim
Velhasıl tüm duygularım şehrinle birlikte yerle yeksan olmuştu
Kutsallarımla korurdum, anlamında ne çok değerler bulurdum
Neler yüklerdim o iki kelimenin içine
Keşke bana "seni seviyorum" demeseydin
Şimdi bahara kızmaz
Hazanı sevindirmezdim
Gökyüzünden alıp bakışları
Toprağa düşürmezdim
Keşke bana "seni seviyorum" demeseydin
