Asanatlar "şiirden sinemaya" 
SİBEL ÇAVUŞ
Ne Kaldı Benden?
Ne kaldı senden, bir gülüş mü?
Ya da ağlamaklı, derin iki göz mü?
Bilinmez sevdadan vurgunum,
Dilimin belasına düşmüşüm,
Serzenişte kayboldum
Yok oldum, zor oldum, zar oldum,
Anlayamadı hiç kimse, bendeki feryadı
Sevgisizliğe, umuda yemin ettim,
Toprak bile gülüşlere hasret,
Ben de ise bir çift acı söz kaldı
Kırmızı rengiyle meltemi hissettim,
Gece değil, gündüz de değilim.
Zincirlerimi kırmak üzereydim,
Yine esir düştüm, sele takıldım
Ben de ne kaldı?
Yok olmak değil, kahrolmak değil,
Yüreğinden al, götür beni,
Bilmediğim uzaklara
Mavi değil umut, sarı gökyüzü,
Arafın ortasındayım ne ben ne de sen varsın…
Sevmek yok, deli gibi özgür,
Gözlerin gibi karanlık ve uzak
Asi olan kim, ben mi sen mi?
Tutsak, tutsak yine ömüre,
Tutsak, tutsak yine merhamete…
Kanatlarımdan vurdun
Uçmayayım diye
Bilmez misin? sürgün bu âlem
Maviliklere varabilecek miyim?
Ne kaldı benden?
Beklerim karanlıkta
Ve sevmek, sevda değil,
Bir delilik değilse,
Sonsuz bir boşlukta kaybolurum,
Oysa sen demiştin uç ben kanadın olurum…
Giderim, giderim…
Ve hiçbir yere varamam
Tutsak, tutsak yine ömürde,
Tutsak, tutsak yine merhamette…
Şimdi söyle bende ne kaldı senden?
