Ölmedin Sen Ey Ölüm Ya da 34. Sahne

NECATİ SARICA
Ölmedin Sen Ey Ölüm Ya da 34. Sahne
 
Kefen kefen ağladığım soluyor gözyaşlarımda
Gözlerimde soluyor yaşamak”
 
34. SAHNE:
 
Bu yaşamanın benimle derdi nedir
Neden bu kimsesizler mezarlığında kalıyor gözlerim
Sözlerim bir ateş halkasında
Bir bebek kucağımda kimsesizler mezarlığında
Bir kefen kalbime kalbime dokunuyor
Ellerim yanıyor oy oy
Kimsem yok yalnızım
Kimsesizler taşlara oturmuş ağlıyor
Dualar dualar canımı yakıyor
Silemiyorum gözümden yaşları
Ellerim dolusu bir bebek
Oy oy kahredici bir bebek yangınında
Kefen kefen ağladığım soluyor gözyaşlarımda
Gözlerimde soluyor yaşamak
Kim taşıyabilir ki bir evlat kollarında
Yürümek ah ayaklarım kırılıyor
Ey kefen ey bebek sen ettin beni deli
Gecenin çıldıran koynunda
Yıkılsın bu dünya
Kırılsa ellerim
Annenin gözyaşları rahmet bebeğim
Kırılsın ellerim
Yansın bu dünyam
Yansın gözbebeklerim
Ey sebebim nedir senin benimle derdin
Ey sebebim niye böyle yalnız bıraktın
Ellerimde yanıyor kaderim kalemim
Ölüm ölüm sen ne bilirsin ki
Sen hiçbir bebekte ölmedin
Ölmedin sen ey ölüm
Ben bu dertle yaşamaktan ölemedim
Bir hayal bir rüya bir oğul yalnızlığında
Ah gitti de gelmedi kardeşim
Elini tutabilseydim oğlum, oğlum ve kardeşim
Elini tutabilseydim oğlum, oğlum ve kardeşim
Ben de gelebilseydim toprağına taşına
Kimsesizler mezarlığında narlarım parça parça
Bir başıma
Anlamıyor beni demir kapılar
Sarsıla sarsıla ağladıklarımda
Bastığım yerde toprağın kanadığı
Ah kanımın toprağa aktığında
Mezar taşları beni anlamıyor
Kanımın gözlerimden
İsyan, inkar ve imanla baktığım
Kimsem yok, yok kardeşlerim
Kaderimde yanan yok bir tek yanan benim
Kederde dertteyim bilen yok
Kalbimi çıkarıp toprağa toprağa vurduğumu gören yok kör olmuş gözleri
Gözlerimle kırdığımı bütün bu camları her göründüğümde aynaları
Kıra kıra yürüdüğümde yolları
 
 
_______________________________
necatisarca@gmail.com

 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir