Asanatlar "şiirden sinemaya"
ABDULKADİR BOSTAN
Ömrümün Komşusuna
-madem
kolay değil her sabah aynı yüzle uyanmak
bu sırt, bu kambur, bu bıçak
bu uzun uzadıya yaşama alışkanlığı
aynaya kalbinle bak diye yalvaran çirkinlik
-biliyorsun
baş başa kalmadığım şeylerin ağırlığı var sırtımda
gitgide dünyaya benzeyen kalbimin ezoterik halleri
madem öfkemdeki yara, yaramdaki ses izlerine muamma diyor
madem her şeyin ikizi benim, bu gök bu kuşa neden yabancı
dizlerimin bağını çözen bu hayat, içimde bağıran bu orkestra
dağılmış ne varsa da ki o hazin ifade
günde beş vakit, alnıyla göğü kazmaya çalışan inanç
göğsümdeki açlığın ekmeğe açtığı yara
etime dokunan şeylerin gidici yanı
velhasılı kelam, bunca rağmene rağmen iflah olmam dediğim dünya
annem, ikindiyi kuşanan elleriyle sabır teyelliyerek saçlarıma
biliyorum diyor; bu küllerin içinde uyuyan bir kuş var
-bir gün uykundan uyanacak seni…
-istedim
halkımın yüzü suyu hürmetine diye uyandığım ülkemde
kalbimi yaslayacağım bir ateşim
bu duman kim diye yanan insanlarım olsun istedim hep
epeydir herkes birbirine davulun uzak sesi, tokmağın var gücü
epeydir kasırga yutmuş ağzımla
bu dünyadan bende geçtim diye diye biriktiğim ses
gavur diye dövüldüğüm taşla edindiğim lisan
bir türlü dünya ehli olamadığım insanım ben
ceplerimde tanrınızdan daha büyük bir delik
bağışlanmamış şeylerin tadında damak çürüten iştah kadar-
-açım…
-öyle anlama
ben ölümü ıskalamam
olsa olsa bedenimi teğet geçen şeylere aldırmayışımdır yaşam
insanın insana bir kanatlık yeri olmaz derdi ninem
kendimi kırk milyon köşeden ibaret bilir
dünyanın içindeyken kalbimin bununla bir alakası yok sanırdım
herkes tarafından bulunduğumda anladım, hint kumaşı olmadığımı
gülün adıyla, Allah’ın adıyla, eskiyene kadar dövüldüm
eskinin hatırına dedim durun
bu yumruk çok ağır, bu vebal çok hantal
bu geberesiye yaşamak çok acayip bir tutku
çok keskin bir şeyler olmalı dedim, gözlerine küsmek kadar sert
ellerini bırakmak kadar ağır yaralı
-öyle de oldu
ben seni ömrüme komşu eyledim
sen başka ömürlere taşıyıp durdun kendini…
