Asanatlar "şiirden sinemaya" 
FATOŞ BALI
Revan
Kim uyandırabilir kelimelerini
Ey yıldız tozlarının sonsuz döngüsü
Ey ezelden ebede uzanan yolcu
Geri döndürebilir mi beni karanlıklardan
Orpheus’un liri
Ufak tebessümlerin yanağından
Getirebilir mi sıcak bir umudu
Nuh’un güvercinleri
Ey içimde dağılan karanlık mürekkep
Ey kibriyle yarışan heybetli gece
Çok geçmeden söner
Gücü tükenen yıldızlar
Sıyrıl kahrından ve hünerlerini sergile
Çünkü dindirmiyor acılarımı uyumak
Sustuğum sahipsiz harfler
Devinip duruyor içimde
Kusursuz bir pişmanlığı besliyor tanıdık sesler
Yorgun ışığını fısılda gözlerime
Ey içimdeki derin uyku
Varlığımı harap eden yoksulluk
Ey kulaklarımdaki büyük uğultu
Sustur beni
Dindirmiyor acılarımı konuşmak
Çocuklar ölmeyi öğrendiğinde
Ölü şiirler doğuyor ellerime
Çocuklar ellerimde
Uzun bir uykuya yatıyor kıvrılarak
Uzansam sanki gökyüzü yırtılacak
Ey aralığında sıkıştığım kapılar
Ey yürüdükçe genişleyen yolları
Yollara bölen ayrılıklar
Gülümseyerek bir karınca sürüsüne
Yürüyorum cesedime tutunarak
Meşe ağacı olmak istemeyen
Bir palamudun iç çekişiyle
Sert rüzgârların dövdüğü
Sarı başaklar gibi aynı incelikte
Mezarlarını kazarken usul usul
İsimsiz su damlacıkları
Yürüyorum
Yaralarımı ayıklayarak çokluktan
Ey sis altında kalmış aşina kalabalık
Ey kalbini şehirlere açmayan çocuk
Hala sıcak kül kokulu çığlığım
Yağmur sızmış bir şiir boy atıyor dilimde
Ayaklarım çoluk çocuk
Yürüyorum
Yolları yollara bölerek
Karahindibaları gölgeme üfleyerek
Dökülerek kendi etimden
Sokak sokak dövüşüyorum
Kötü sonlu masalları sevmez çocuklar
Masalların sonunu iyiye yoruyorum
