Üşüyen Sonbahar

A.VAHAP DAĞKILIÇ
Üşüyen Sonbahar
 
Nerde o aşkları filizleyen
yağmurlarını biriktirdiğim gözlerin

Bebek yüzlü duygular
panjurlu ev çıkmazı
yarınki dünyamız

Nerde o nükteli ümitlerin
albenili imalar
utangaçlığımı ele veren şehirlerin
pembe bulutlar
sıcak ellerin

Sen ki sağ gözümün feriydin
nerde o soluk aldırmayan sevdan
mum karanlığındaki ihtilallerim
nergis saygınlığı heyecanlar
gamze cilvesindeki gün batımlarımız
 
Sebep
çıkmazlar dolusu gurur
hasret artığı gurbet

Ülkeler fetheden yenilmişliğimizle
tenhalardaki hüznü avutamıyoruz artık
 
Her şey
her şeyin sadeliği
okul formasını çıkardığımız yerde kaldı
 
Gönülleri zalim olan nice şehirler kırıldı
 
Unutulmuş çocuk bakışında bizi saran
şimdi kopuk hayallerde doludizgin yalnızlık
 
Gerçeğe yüz çevrildi kalpler oyunda
geçen yıllar “Tahta masada”
 
Kaybolan gençliğim saçlarında
bırak dağınık kalsın
 
Üşüyen Sonbahar

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir