Sonra Şiire Sığındık

AYŞE ŞENER
Sonra Şiire Sığındık
 
sonra şiire sığındık
birbirimizden korur diye
hepimiz
şiire sığındık
da vaktimiz dar geldi
şiirdi bu defa sığınamayan
avaz avaz
açıp kimimizin penceresinden
bağıra hıçkıra 
ağlayan
 
savaş ölümsüzdü
kalbi cephane
elleri top, kolları tüfek
kurşun parmaklıklı
ve gözleri boş kovan
dı adamların
 
derinliğin lüzumu yoktu
esirdi zaman
başrol olayların
meydan varoluşcuklar sahnesi
ev uzak
çay soğuk
sarılmak savaş suçu
sevgi yasak
muhabbet müebbet yerdi
 
sığlık olsun
aşk yoksa da
meşk vardı
mahremiyet çatallanıyor
platform üstünde
dikili sütunlarla süslü yollar
ve geçip gidene
gelişi güzele
oldubittiye
menfaate can atan
çoklar, çoklar, çoklar
nasıl yoklar
nasıl yoksullar
 
sonra hepimiz
şiire sığıştık
 
 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir