Asanatlar Şiirden Sinemaya 
BANU SANCAK
O Leyla Ben Değilim
O’nu benden sorma Derviş, ruhum ateş çemberi,
Çektiğim kara perdeler, kor gecemin siperi.
Kurşun gibi ağır gövdem, döşeğimdeki dara,
Düşlerimde tomur -tomur- göğsümdeki bu yara.
Sana doğru söylemişler, adım Leyla’dır ama
Perde perde aradığın, O Leyla ben değilim.
Bu nasıl uykudur Derviş, ölümün eşiğinde?
Sandım ki anam sallıyor, aynalı beşiğimde.
Gözlerim bir başka mahur, yandığını sezeli,
Leyla ile aram -hoştur- öteleri gezeli,
Bilirim ki senin Leyla’n, âlem’in en güzeli,
Sönmüş ferde aradığın, O Leyla ben değilim.
İşte benim Leyla’m deyip al bastırdın düşüme,
Yitik mezar taşı gibi, gelip çöktün döşüme.
Tam çukura düşüyorken, tuttu beni bir hoca,
Selam size ehli -kubur- Hû! Diyebildim anca,
Ben sararıp soluyorken, Leyla ki her dem gonca,
Fâni yerde aradığın, O Leyla ben değilim.
Aklını yitirmiş derim, kâfir diyemem sana,
Şeytan boş bir kalbe girmez, lütfedip anlasana.
Kulak kesil içindeki, yankılanan o sese
Kalbin Leyla diye -vurur- sakın kanma iblise,
Bil ki büyük imtihandır, bu ateşli hadise,
Bu mahşerde aradığın, O Leyla ben değilim.
Bu savaşın ortasında, ben sana yol olamam,
Kibriya’nın lütfu varken, hem sana kul olamam.
Kendini azat etmişsin, gönlün uslanmaz serkeş,
Orduların yolda -mahsur- dört bir yanın kemankeş,
Sana senden daha yakın, olan aşkınla yüzleş,
Boş seferde aradığın, O Leyla ben değilim.
O’nu benden sorma Derviş, bende Leyla izleri,
Âlemlerin ardındaki, o izlerin gizleri,
Süveydanın gölgesidir, kalbindeki bu kara
Leyla’yı kendine -sordur- senden içeri ara,
Sana doğru söylemişler, adım Leyla’dır ama
Kanıp şerde aradığın, O Leyla ben değilim.
