Araf-ı Aşk

İSA KARATEPE 
Araf-ı Aşk
 
Söz yorgunu düşlerden uyanan
Masalların kutsanmış kalbi
Kargılarını kirpik diye astığın
Gözlerinden / daha mahrem uykum yok.
 
Sancılarında soluklanmamış / toprağından geçmemiş izim
Ki ayaklarım doğmamış daha 
Aşkından gelen kıyamlara
Bu meçhul kimin (kimim-ki)
 
Hangi aydınlığa baksam
Karanlık hayâ eder/ suretini giymiş tümcelerden
Bilmem! bilemedim ki… yaşam diye zerresini duyumsadığım / kar
Yangın mıydın-susadığım-seraplardan ırak
 
Sızıların solgun – yitik ve mağrur – 
Bir çocuk gibi / ıradığım aşk
Tozlu ellerini diline vererek
Gözlerimde yıkadığın – ne ki?
İs pas tutar mı?
Şamdan kir akıtır mı?
 
Uzak duvarlar-dokuma mim/sizliğini 
Ağlak örgüme bezenmiş
Kara bir taşla değen / alnımdaki rahleme
Kaçıncı arafını yaşıyor bilmem-bilemedim ki 
Ruhunu tavaf eden yüreğim.
 
 
 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir