Asanatlar Şiirden Sinemaya 
İSMAİL OKUTAN
Bir Ürperti Serinliğinde
Ağlaya ağlaya yaşadım bu garip zamanı
Ellerimde hüzün sarısı bir demet çiçek
Yüreğimde eskimiş buruk hayattan parçalar
Vücudumun üstüne yığılmış külçe acılar
Her dem taze tutulmuş yalnızlık anılarımda
Yosun tutmuş geçmiş zamana dair duygularım
Ağarıp gök kubbeye çıkarıyor bedenimi
Çaresiz, tırmandım zulmün rıhtımına
Yıllanmış gözyaşları eritir dev acıları içimde
Sevinç bozuldu, yeryüzü elemle doldu
İçindeki ihaneti seyrettim ki insanlık ölmekte
Çaresiz zalimin silahı önünde eğilmekte
Ey ilahlığa soyunmuş aciz acayip yaratık
İsyan ediyorum, çocuklar vurulmasın artık
Kalpler korku ile çarpıyor topluca
Sular çırpınır, güller çırpınır, kalpler ürperir
Kurşunlar değerse yetim güllerin kalbine
Kuşlar kanat çırpar korku içinde
Vururum kendimi gönül dağlarına
Deprem olur, merhamet ölür altında
Sevince benziyor hüzün bu diyarda
Bülbülün figanı bulut olup arşa çıkar
Kızılca kıyamet kopar, ebemkuşağı iner yeryüzüne
Gök kubbe kimin üzerine çökecek ey zalim
Pamuktan merdivenlere tırmanıp çıkarlar
Ay yüzlü, ipek yürekli çocuklar yürek devletine
Âlemi seyrettim ki çiçekler ağlamış
Karakışta donup yas bağlamış
Yalnız sen ağlarsın yalın duygularla
Ağır hüzünler göğün en üst katına çıkarır seni
Bir ürperti serinliği dolar içime, alır beni içine
Ey çiçeklerin ve de zamanın derununda
Bana göz kırpan ak güvercinler
Sevincimi kanatlandırıp uçurdular kara bulutlara
Bir ürperti serinliğinde içime doldurdular kara hüzünleri
