Kendime Yolculuklar

MAHMUT GÜRBÜZ
Kendime Yolculuklar
 
Önce acının kentine girdim
Amansız rüzgârlarında savruldum;
Yağmurlarında ıslandım.
Bir şemsiye yaptım kendime sonra;
Şemsiyemi sevdim.

Sonra ateşin kentine girdim.
Anladım… Bir ateş
Küle dönmedikçe ateştir.
Ondandır; istemedim
Kimse dokunsun bana.
Külümü sevdim.

En son aşkın kentine girdim.
Ebedi ve Ezeli sükunet
Nedir?… Bildim.
Külümden bir köşk yaptım kendime sonra;
Yanımda, şemsiyem ve sevgim.
Varlığı sevdim…

 

Yorum yok

  1. Şiirleri olmalı insanın, 
    Ermişce,kendi hayatına bilge, hayatını ezbere anlatabildiğin
    Anlatamadıklarını düşündüren 
    Ruhunu bir cambaz ipinde güvenle tutabildiğin
    Gerektiginde senin için ateşi yutabilen şiirler olmalı 
    Yolunu ısıtan aydınlatan ateşin gibi olmalı, 
    Şekillendirmeyi değil, şekillendiğin hayatın çömleğini yaptırmalı
    Sana verebilmeli soğuk bir kış gününde 
    Üzerindeki tek hakikat gömleğini. 
    Bu şiiri biliyorum demeliyim mesela;
    Bir iskembede otururken okumuştunuz ruhuma!
    Teşekkür ederim paylaşımınız için!
    Saygılar

  2. Tebrik ederim  başarılar dilerim Yolun açık olsun Şair Kardaş

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir