Beni Sende Yitirdin

MEHMET BAŞ
Beni Sende Yitirdin
 
Dağlanmış yaraların ahı kaldı dilimde
Gözlerime renk diye karanlığı getirdin
Daha goncayken solan güller kaldı elimde
Kendinin gölgesinde beni bile bitirdin
 
Sahile vurur yıllar vurgun yemiş bak aylar
Elim kolum bağlandı faydasızdır faydalar
Uslanmaz yüreğimde tükenmiyor kavgalar
Kendini kaybederken beni sende yitirdin
 
Şükretmeyi unuttun daldın heva hevese
Kapattın yüreğimi sevda denen kafese
Azrail hüküm koyar şu aldığım nefese
Sen kavuştuğum deniz, sen aktığım nehirdin
 
Senin yazın zemheri nerde gönül cevheri
Döndürürken zamansız hayat denen çemberi
Sapladın şu sineme kanım içen hançeri
Göz kırpmadan içtiğim bir amansız zehirdin
 
O kara gözlerine şiir oldu sözlerim
Peşinde dolaşmaktan bak tükendi izlerim
Hasretin köşesinde ağlar durur gözlerim
İçinde uyuduğum bir karanlık kabirdin
 
 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir