MEHMET BAŞ
Küsersen Kendine Küsersin
Hiçbir şey için geç değil
Ya da her şey için erken
Bir düş işte yaşadığımız
Bir yaprak misali düşerken
Yaralı bir güvercin hayat
Belki de paslı bir gülüş
Gün geçtikçe sancısı büyüyen
Tarifi imkânsız bir düş
Kırılmış işte kolun kanadın
Adı konmamış yangınların
Hayalin ipi susar boynunda
Konuşur elinde cellâtların
Sen bir dağda gül olsaydın
Ben tutuşup sana yansaydım
Yaylalardan akan soğuk suları
İçip içip sana kansaydım
Gönlümde büyüyen ceylanlar
Ölürken yanımda yoktu hiç kimse
Kendimin bile haberi olmadan
Bir yara büyüdü şimdi kalbimde
Ölüm bir gölge gibi gezip duruyor
Her sabah her akşam peşimde
Hala öylece kanıyor sevgilim
En son attığın kurşun içimde
Aşk masalı erken biter sevdiğim
Ağarmış saçlarımı sorma boş yere
Yıkılır her hayal günü gelince
Boşuna hayaller kurma boş yere
Küsersen kendine küsersin
Hiç kimse silmez gözyaşını
Ölüp gidersin bir köşe başında
Kimsecikler anmaz adını