NECATİ SARICA
Biraz Hüzün Biraz Dalgınlık Düşerken Yerlere
Kavgada mesela en başında duruyorum
ilk ben vuruyorum ve ilk ben düşüyorum toprağa
elim kolum kan kınası
Uğultular içimde kaçarken yorulduğum
koşarken yorulduğum ilk yumruk sesiyle
bir avuç dolusu bir tokat
parmaklarımın ucunda kırılan karınca kalpleriydim sanki
sessizliği bozan bir canımın kükremesi
tekme tokat yaşıyorum işte
Gülümsediğim zaman yıkılan kapılar
ağaç kırılır sandığım
zincir, boğma teli ve muşta
hususi bir savaşta kan eğrisi çizdiğim
yenilmek için kaderime
biraz hüzün biraz dalgınlık düşerken yerlere
Alıp başımı gitsem gerek
tükenmiş bir kavganın yıkıntıları arasında