NECATİ SARICA
Gece Ve İbrahim
Gece ayrılık kadar uzun çırpar kanatlarını
Korkular yalnızlığın ateşiyle uyanık, dudaklarımda mahrem
Ey ey diye seslendiğim sebep
İpsiz bir uçurtma, mavi bir boncuk severse ocağında
Gurbet bürür dört yanımı, heceler pazarında mahrem
Kan ve korku
Gölgesiz bir aşkla yanıyor kalem
Ateş gibi kelimelerin, geçmiş ve gelecek günlerin kahrında
Kanın ve korkusuyla gölgesi olduğum dağların
Bir bankın üstünde oturur İbrahim
Ateşiyle nemrut gelir
Kalemin karası
Fırtınası kumun
Güvercinin ağlaması
Öyle mahzun durduğuma bakma
Korkma
Ne kelimelerim ne ben ne İbrahim