NECATİ SARICA
Kalbimdeki Ateşi Çıkarıp Döksem Önüme
Uçarken vurulmuş kuşlar gibi
toprağa düşmeden önce
gözlerimde rengini kanattığım
bir masala adanmış sözlerle
Esmerdim
ve ateşli silahlar gibiydim
vicdan dediğim keder yüküyle
yine ve yeniden beyhudeliğin boy verdiği her günümde
şizofreni derslerinde bir cevabım olsun diye
kaybetmeyi seçtiğim kendime
Kalbimdeki ateşi çıkarıp döksem önüme
avare bir ölümün kalbimin içinde beklediği her günümde
hiç görmediğim rüyalarda alıp beni götürdükleri yerlerde
konuşamadığım hiç
kendini gösteren hiçbir şeyi anlatamayan bir tanıklık içinde
üstelik kendi yansımasından başka bir şey olamayan insanın kaderiyle