Keremin Babası Yangınında

NECATİ SARICA
Keremin Babası Yangınında
 
Ben söylemiştim eski zaman kitaplarından
Issız bırakılmış
Günahlarına hükmedilmiş hükümsüz hayatımın
 
Rikkat söylediğim
Birikmiş suçların saçlarımda ağardığı
Mavi gözlü doğmuşum ve saçlarım sarı
Her katlimin peşinden gözyaşı dökerken ben
Bu da yazılmış ıslaklığınca her şiire sığamaz oluşum
 
Savcı bir karınca duası geziniyor ellerimde
Ellerim gün karası
Gelinlerle paylaşayım desem kederimi
Aramak için yola çıktığında hep ben
Hep ben söylemiştim eski zamanların ormanlarını
Tilkilerin gecesinde çekirdek çitleyen sincapların ormanına
Ah hep ben mi yanmıştım hep ben mi söylemiştim
Öncesinden ve sonrasından
 
Yalnızlığın kutbunda yıldızlarım gecenin bir yarasıydı
Yarısında gözlerim mavi saçlarım sarısıydı
Bir bilseniz ne söylemiştim
Gözleriyle bisiklet süren bir çocuk söylemiştim
Ben söylemiştim de sizin hiç bilmediğiniz
Bir gece söylemiştim halimden belli uykusuz
 
Devşirilmiş rüyalarımda bile uzaktan
Uzaktan el sallayan bir babaydım
Keremin babası yangınında
Sarıdan saçlarıyla
Ah bir bakışlık ömrüm mü kaldı
Yoksa söylemek için
Ben de bir gezginiyim bu hayatın
Ahmedim demiştim
Ben her günümde bir sefer söylemiştim
“kendine bir felsefe yaptı, nescafe yaptı, bir de sigara yaktı
Ahmedim ahmedim özünde can ahmedim”
 
 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir