NECATİ SARICA
Ve Parçalanan Yalnızlık Parçalanan Sözlerle
Kaldırımın kenarında açıveren çiçekler gibi ayaklar altında
Hüzün dolu gözyaşlarıyla su bulan
Ellerimden kayıveren bir hayat gibi yaşadıklarımla
Ve yalnızlık
Ayak basılmamış sürgünler içinde geçen bir yalnızlık
Ve acılar içinde
Hiç bitmeyen
Hiç geçmeyen
Kehribardaki karıncanın çilesiyle bir nihayete ermeyen
Gecenin örtüsü altında kalanları gördüğüm her yeni günde
Aynanın içindekileri
Taş kesilsem yeridir dediğim bu günlerde
Bitmez tükenmez acılar içinde
Bütün trenleri kaçırmış olmanın yangını var içimde
Parçalanan yıldızlara bakarken ateş dolu gözlerle
Ve parçalanan yalnızlık parçalanan sözlerle
Evet masanın üstünde kağıtlar var fakat kalem tutmuyor ellerim
Kelimelerim öksüz kalmış
Sanki gövdem eriyor acılar içinde masanın üstüne düşüyor gölgelerim
Evet hep gözü karaydım bir tek kendimden korkardım
Güllerden, leylaklardan, kandan ve yaralardan bir hayat kurardım