ZEYNEP SEYYAH AK
Vedanın Kalbiyim
Çehresinde gül yanığı ile
Toprağını düzler ellerim
Toprak kucağının kokusunu çeksin ebede dek
Geldim işte
Sabrı avare eyleyip nicelerden
Nice sırlarla çürüyen gönlüm ile
Başucunda biten otların hüznü ile eziliyor çiçeklerim
Akıp gidiyor içimde sular meskensiz
Şehir dönüşümü kutluyor şakağında
Ah ne içten
Duyuyor musun
Her imge hüzünden
Geldim demem
Hicranım incinmesin
İncinme
Gün kızılı sitemlerimin dinginliğinde
Kar çiçekleri ile üşüyorum
Ellerin ellerin hiç olmayacak şimdi
Yüreğimin tüm saflığıyla çocuk kaldığım güne dair'im
Beni ellerimden tutup
Kim götürür sessizliğime yenildim
Sığınacağım mahzun
Ant içen dudaklarım titrek vakitsiz kederlerin misafiri
Vedanın kalbiyim sonsuz kere senden giderken