LEYLA KARATAŞ
Sen Buz Kesen Rüzgâr
Özledim
Sarıkanat pembe düş tualimde izin
Fırçamda süründüğüm ince gülüş
Kal diyemedim ki
Sormadın, yoklardaki mavili kuş
Kanatlarımda ki sâri yel
Gözlerindeyim diyemedim ki
Sus yoncası gibiydim
Uykuda çiçeklerim
Saklı bahçelerimin çiğ dudaklısı
Suyu bekledim önümde bentler
Sel olup gelemedim ki
Son kulaçlar
Paranteze sıkışan son parmaklar
Şiirlerim kaldı sende
Cebimde düne bakan bilyeler
İçinde yıldızdım, gitmem diyemedim ki
Saklandım talan bahçelerine
Dudağıma gül oturdu
Yaprağında yalan yeşil
Kökünde ölü bir can bilemedin ki…
Sen buz kesen rüzgâr
Sen kesti her yer, sen
Kal diyemedin ki…