Asanatlar "şiirden sinemaya" 
SATILMIŞ ÜMİT ÇETİNKAYA
Sınır Hastalıkları -2-
Şöyle bir baksanız televizyona sevgili dostlar, “sınır” demekle neyi kastetmekte olduğumu çok rahat kestirebileceğinizi düşünüyorum. Geçen yazılarımdan birinde köyüme, arefe ya da bayram için olmalı, gittiğimde, amcaoğlumla yaşadığım mâruziyeti anlatmıştım sizlere. Olay; yarım saat içinde 3-4 ayrı TV kanalından aynı haberleri çokça izlemem gibi bir şekilde tezahür etti. Hadi izleme demeyelim de “maruz kalmak” diyelim.
Aslında bütün espri, televizyon denen akılsız aygıta “ayyy, git!” diyebilmekte, değil mi? Televizyon ülkemizde ilk yaygınlaşmaya başladığı zamanlarda, 80’lerde ve 90’ların başında, çocuktuk. O dönemlerde yaşanan küresel sıkıntıları ekranlardan nasıl yansıttıklarını ve ifşa ettiklerini, yaşı yeten çoğu okurumun rahatlıkla fehmedebileceğini düşünüyorum. Örneğin, Körfez Savaşı TV’den canlı yayınlanmıştı. 90’ların ilk yarısından itibaren de kanalların çoğalmasıyla “zap”la saman birbirine karışmıştı. Şimdi yüzlerce kanal var birkaç tıkla ulaşabileceğimiz.
Çoğu kişi günümüzde televizyon denen cihazı “haber alma” amaçlı kullanıyor. Akşam prime-time saatinde ise dizi izlemek popüler durumda şimdi. Artık dünyaya dizi ihraç edenler arasında ön sıralardayız. Bu haberlerin ve dizilerin içeriklerinden bahsetmem burada çok yer kaplayacağından bu konuya değinmiyorum.
İlk cep telefonumu (Motorola D-460 marka) aldığım 1997 yılını hatırlıyorum da o anki elimdeki aletin, şimdi bir televizyon yerine geçebileceğini hiç düşünmemiştim pek tabiî. Başka bir operatöre SMS bile atamıyordunuz zira o zamanki GSM yapısıyla.
Şimdilerde, Youtube Platformu aslında herkesin tematik bir TV kanalı görevini görmüyor mu sizce? Instagram da herkesin en mutlu anlarını paylaştığı bir fotoğraf albümü değil mi? Facebook’sa ikisinin karışımı gibi bir şey bakıldığında. Bu saydıklarımın hepsi aynı kişinin elinin altında “meta”laşmış durumda.
1960’larda “Pop Art” sanatçılarının temsilcilerinden Andy Warhol’a atfedilen “Herkes bir gün 15 dakikalığına ünlü olacak” mantığıyla çalışmıyor mu bu ve bazı küresel uygulamalar? İnsanlar bu meşhurlandığı 15 dk. içinde n’apıyorlar acaba? Ya da şöyle sorayım: Size herkese gösterilecek 15 dakika verilseydi içeriğinde ne yapar olurdunuz? Böyle sorunca biraz tuhaf geliyor, değil mi?
Bu soru şöyle de cevaplanabilir küçük bir kitle için makro düzeyde: Benim bütün insanlara göstereceğim 15 dakikadan ziyade, bütün bir hayat hikâyem var ve ben bunun tamamından azami derecede sorumlu ve yükümlüyüm. Ve bu hayatım da ortalama 80-100 seneyle sınırlı.
Elinizde sınırlı bir zaman ve limitsiz olmayan bir değeriniz varsa onu başkalarından ve onların zararlarından itinayla korumanız gerekir. Yaşadıklarımızı, mutluluklarımızı, başkasın hiç de enterese etmeyecek anılarımızı ve onların hareketli hareketsiz görüntülerini aslında pek de masum olmayan sosyal medyada teşhir etmek ya da sergilemek gerçekten cesaret işi.
Ümit Hocam, sınırları aşmak ya da yıkmak gerek diyorsanız, derim ki: “Ortalıkta sınır mınır yok maalesef!” diyebilirim anca. Herkes aynı geminin içinde ve bazıları “Yelkenler fora!” diyor, biz de bir rüzgâra kapılıp gidiyoruz. Rotamız var mı yok mu onu ancak kişinin kendisi biliyor. Ya da kimse hiçbir şeyin farkında değil.
Gel de sinirlenme şimdi!
