Asanatlar "şiirden sinemaya" 
NECLA DİLEK ARSLAN
Sustu Şiir
Ne güzel dizelerim vardı benim
İnci gibi dizerdi şair beni.
Bazen bir annenin içinde,
Bazen bir aşığın kalbinde,
Sızı olur inlerdim.
Bazen berrak bir ırmak olup akardım,
Söze hasret gönüllere.
Coştururdum aşıkları.
Sözden çizilen resimdim,
Alevlendirirdim umutları.
Ateş olur yakardı dizelerim benim!
Şimdi dargın, şimdi bitkinim
Utanıyorum bahsetmekten esen yelden, açan çiçekten
Âşık olan gençten,
Doğan bebekten…
Utanıyorum hayata sımsıkı sarılmayı övmekten!
Kim bilir belki ateş de utanıyordur
Gazze’de ortalığı kavururken
Bombaların altında insanlık alev alev yanarken
Gazzeli ana feryat ederken
Alev utanıyordur bebek, çocuk, yaşlı demeden canları yakarken
Gazze’de insanlar ölümlerden ölüm beğenirken,
Açlıktan taşı toprağı, otu böceği yerken
Utanıyordur belki dört başı mamur sofralar
Utanıyordur belki boşa akan sular…
Bu kadar utanca, çaresizliğe
İnsanoğlunun bu hoyratlığına,
Dayanamaz benim şiir yüreğim
Dizelerimi toplayıp gitmek isterim
Yüreğimdeki sızı derin
İnsanlık öldü, bilin isterim
İnsanlık öldü, bilin isterim…
