Asanatlar "şiirden sinemaya" 
HÜSEYİN KAYA
Sütün Kanla Barışı
Yaşam mahkûmdur
Emziren annelere.
Bembeyaz süt,
Al kana dönüşüyor
Döküldükçe Dicle’ye…
Hele bir bak gökyüzüne,
Dolaşıp dur yeryüzünde.
Nasıl mecbur kalır
Bir bütün Anadolu —
Bir fitne engel olmasa
Başka başka renklere.
Ağlıyor her yanda bir ana;
Biri Türkçe, biri Kürtçe, biri Zazaca.
Ama gözyaşı aynıdır,
Mezarlar da aynı suskunlukta.
İsimler farklı, acılar aynı —
Süt, kanla yoğruldukça
Çocuklar nefretle emziriliyor.
Ve devlet, gölgede kalıyor
Vicdanın karşısında.
Oysa barış
Bir kelime değil,
Bir annenin duasıdır.
Bir mezarın taşsız sessizliğinde
Kardeşçe bir öpüştür toprağın alnında.
Bir bebek ağlar
Hangi dile açsa gözlerini
