“Yanlış Parantez” ya da Kendine Koşan Şiirler

3 Kasım 2014 TEODORA DONİ 5,043 KEZ OKUNDU

“Yanlış Parantez” ya da Kendine Koşan Şiirler

Belki çok iyi tanıyorsunuz belki de ilk kez benden duymuş olacaksınız bu ismi: Mehmet Gemci, şair ve yazar. Kısa denilecek bir süre önce şiirleriyle ve yazılarıyla tanıştım. Belki de çok önceden tanıştım da isimler ve tarihler konusundaki sorunuma kurban gitti hatırlamayışım. Belki de çok nadir de olsa bir dergide veya internet ortamında rastlamışımdır. Ancak Mehmet Gemci ismi ve şiirleri ilk kez ya da en çok "edebiyat yaprağı" dergisinde dikkatimi çekti ki bu yüzden sanırım bundan öncesi hafızamda net değil.

Elbette bir şair, bir yazar er ya da geç yazdıklarıyla mutlaka ulaşır okura. Bazen bir şiir bazen yalnızca bir mısra okuyucunun dikkatini çeker ve o şairin diğer şiirlerinin ve dizelerinin peşine düşer, o kalemin yazdıklarını okumak ister.

Ben de bir okur olarak bütün şiirlerini merak ettiğim Mehmet Gemci’nin 2005 yılında 'YalnızArdıç Kitapları'ndan “Yanlış Parantez" ismiyle çıkan ilk ve tek şiir kitabına sonunda ulaştım.

Kitaptaki bütün şiirleri en başından en sonuna kadar okuduktan sonra bu şiirler hakkında birkaç kelam etme ihtiyacı hissettim. Ama hemen söylemeliyim ki şairlerden bahsetmek belki kolay olsa da şiirlerden bahsetmek o kadar kolay değil. Şiirin neyinden ve şiirden nasıl bahsettiğinize bağlı olarak işiniz zor olabilir.

Bir şiirin kendine has özgün varlığı, tamamen kendinden kaynaklanan etkin işlerliği, özgün imgeleri ve özgün sesiyle örülmüş uyum ve tutarlılığı o şiirin herhangi bir okur için ilk bakışta ne ifade ettiğinden daha çok ilgilendiriyorsa sizi o zaman işiniz daha da zor.

Bir şiirin kendindeki varlık, işlerlik, uyum ve tutarlılık ne kadarsa o şiirdeki hayatiyet ve hakikilik de o kadar olur.

Mehmet Gemci’nin şiirlerini de bu söylediklerimin bağlamında okudum, yani hayatiyet ve hakikilik bağlamında…

"suyu çekilmiş bir ırmağın

içli bir türküsüdür bizim ki"

diyor Şair “Yanlış Parantez” şiirinde ve,

"ne desem

çatlamış bir kere kadim fanus"

mısralarıyla son buluyor şiir…

Burada benim dikkatimi çeken üstatların “anasır-ı erbaa” dediği “su, hava, ateş, toprak” diye sayılan hayatiyete ilişkin kozmik dört unsurdan biri olan su’ya (ırmağa) yapılan vurgu ve yine kozmik ve özgün bir imge olarak bu şiirde yer alan “kadim fanus”…

“su” vurgusu hemen bir sonraki “Güz Söylevi” şiirinde bu kez çeşmeler olarak karşımıza çıkıyor:

"kuruyor işte

çocukluğumuzda gürül gürül akan çeşmeler"

Sonra yine “ırmak” olarak:

"sen ve ben

yani hepimiz o renksiz ırmakta akıyoruz"

ve anasır-ı erbaa’dan “toprak”la bitiyor şiir:

"bir gün toprağın duruşması başlayacak"

Hayatiyeti gösteren bunun gibi mısralara; şiirin varlık, işlerlik, uyum ve tutarlılık yanının daha belirgin olduğu böyle mısralara, kitaptaki birçok şiirde rastlamak mümkün.

Şair, “Kırık Harfler” şiirinde;

"içimin göğünde tutunduğum yıldızlar

kayıyor birer birer

yağmuru özlüyorum sonra”

derken de, “Kırlangıç Şarkısı” şiirinde;

“gözlerimi terk ediyorum

uzak bir göğün

ıtır kokan yamaçlarına

gövdemi ırmağın ortasında

başı boş bir sala"

derken de hep aynı şiir kentinin birbirine benzer caddelerinde dolaştırıyor bizi, cadde yerine “Patika” mı demeliydim yoksa. Çünkü “Patika” diye bir şiir de var kitapta.

Şair, hep aynı şiir kentinin benzer caddelerinde dolaştırıyor bizi, dedim ama yanlış dedim galiba, koşturuyor demeliydim belki de.

Neden mi?

“çünkü ben

ruhumdan bir kapı aralayarak

kendime koşuyorum yıllarca”

diyor şair “Asılsız Ayrıntı” şiirinde…